Plac Defilad, 24 października 1956 roku
Towarzysze! Obywatele! Ludu pracujący stolicy!
Witam
was w imieniu Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii
Robotniczej, który na swoim ostatnim plenarnym posiedzeniu oddał ster
partii w ręce nowego kierownictwa.
W ciągu ubiegłych lat nagromadziło się w życiu Polski wiele zła,
nieprawości i bolesnych rozczarowań. Idee socjalizmu, przeniknięte
duchem wolności człowieka i poszanowania praw obywatela, w praktyce
uległy głębokim wypaczeniom. Słowa nie znajdowały pokrycia w
rzeczywistości. Ciężki trud klasy robotniczej i całego narodu nie dawał
oczekiwanych owoców.
Wierzę głęboko, że te lata minęły bezpowrotnie w przeszłość.
VIII Plenum KC naszej partii dokonało historycznego zwrotu. Stworzyło
ono nowy okres naszej pracy, nowy okres w dziejach budownictwa
socjalistycznego w Polsce, w dziejach narodu.
Kierownictwo partii
powiedziało klasie robotniczej i całemu narodowi całą prawdę, prawdę bez
osłonek i niedomówień o naszej sytuacji gospodarczej i politycznej, o
trudnościach, które trzeba przezwyciężyć, by pójść naprzód i uzyskać
trwałą poprawę życia ludzi pracy w Polsce.
Kierownictwo partii nie chce i nie będzie rzucać narodowi pustych
obiecanek. Zwracamy się z całym zaufaniem do swojej klasy, klasy
robotniczej, do inteligencji, do chłopów.
Mówimy im: mamy potężne moce
produkcyjne, zbudowane wysiłkiem ludu pracującego w ciągu lat ubiegłych,
ale nie są one należycie wykorzystywane. Mamy duże zasoby gospodarki
narodowej, w tysiącach fabryk i kopalń, w przemyśle i rolnictwie, które
są jeszcze w niemałym stopniu trwonione przez marnotrawną, złą
gospodarkę.
Mamy liczne szeregi klasy robotniczej, ludzi pracowitych, kochających
swój zawód, władających techniką, których wydajność pracy mimo to wciąż
niska, mamy poważne możliwości powiększenia produkcji rolnej, produkcji
środków żywności i surowców dla przemysłu, ale są one jeszcze krępowane
przez błędy polityki rolnej w latach ubiegłych.
Robotnicy i pracownicy wszystkich dziedzin gospodarki narodowej!
Pomóżcie partii i rządowi w wielkim dziele ulepszenia socjalistycznej
ekonomiki Polski Ludowej!
Rozwijajcie gospodarską inicjatywę swych
załóg, szukajcie wspólnie z nami najlepszych form udziału klasy
robotniczej w zarządzaniu zakładami pracy. Podnoście wydajność pracy,
zwalczajcie marnotrawstwo i obniżajcie koszty własne. Wykorzystajcie
wszelkie możliwości powiększenia produkcji przemysłowej i rolnej, aby
jak najlepiej zaspakajać rosnące potrzeby mas.
Partia mówi klasie robotniczej twarda prawdę.
Podwyżka zarobków,
osiągnięta przez miliony ludzi w ostatnich miesiącach, będzie tylko
wtedy trwała, gdy zwiększona siła nabywcza ludności będzie miała
pokrycie w zwiększonej masie towarów na rynku. Nie stać nas teraz na
dalsze podwyżki płac, gdyż struna została tak naciągnięta, że grozi jej
pękniecie. Dalsze podwyżki zarobków są możliwe jedynie pod warunkiem
zwiększenia masy towarów szerokiego spożycia, jedynie pod warunkiem
obniżenia kosztów produkcji. Produkować więcej, lepiej i taniej – oto
jedyna droga, wiodąca do dźwignięcia stopy życiowej klasy robotniczej i
całego narodu.
Towarzysze! VIII Plenum, powołując nowe kierownictwo partii, wydało
zdecydowana walkę wszystkiemu, co hamowało i dławiło dotąd
socjalistyczną demokrację życia w kraju.
Partia wymagać będzie od swych
działaczy pełnej odpowiedzialności za wypełnianie powierzonych im
obowiązków. Ludzie, którzy skompromitowali się nieudolnością czy
poważnymi błędami, nie mogą pozostawać na odpowiedzialnych stanowiskach.
Jedynie krocząc konsekwentnie po drodze demokratyzacji i wyrywając z
korzeniami wszystko zło minionego okresu, dojdziemy do zbudowania
najlepszego i odpowiadającego potrzebom naszego narodu modelu
socjalizmu.
Decydującą rolę na tej drodze musi odegrać przede wszystkim
rozszerzenie demokracji robotniczej, zwiększenie bezpośredniego udziału
załóg w zarządzaniu przedsiębiorstwami, zwiększenie udziału mas
pracujących miast i wsi w rządzeniu państwem ludowym.
I nie pozwolimy
nikomu wykorzystać tego dzieła odnowy i wolności ludu do celów
przeciwnych socjalizmowi.
VIII Plenum KC, wytyczając nasze własne, z potrzeb polskiej klasy
robotniczej i narodu polskiego wynikające drogi do socjalizmu,
potwierdziło z całą mocą niewzruszoną więź łączącą Polskę Ludową ze
wszystkim państwami socjalistycznymi, a szczególnie sojusz
polsko-radziecki.
Wzajemne stosunki między partami i państwami obozu socjalizmu,
zespolonego wspólnotą celów i interesów, nie powinny dawać powodów do
żadnych nieporozumień. Na tym polega jedna z cech socjalizmu. Stosunki
te winny się kształtować na zasadach międzynarodowej solidarności
robotniczej, winny być oparte na wzajemnym zaufaniu i całkowitej
równości praw, na udzielaniu sobie wzajemnej pomocy, na wzajemnej i
przyjacielskiej krytyce, jeśli zaistnieje taka konieczność, na rozumnym i
wynikającym z ducha przyjaźni i z ducha socjalizmu rozwiązywaniu
wszelkich spraw spornych.
W ramach takich stosunków każdy kraj winien posiadać pełną
niezależność i samodzielność, a prawo każdego narodu do suwerennego
rządzenia w niepodległym kraju winno być w pełni i nawzajem szanowane.
Niepodległe narody i suwerenne państwa, budujące ustrój sprawiedliwości
społecznej, ustrój socjalistyczny, scementowane wewnętrznie twarda i
niezłomną wolą osiągnięcia tego celu w sposób dla każdego najwłaściwszy,
muszą być jednocześnie jak najbardziej między sobą zwarte, muszą
działać wspólnie i jednolicie na zewnątrz, na wielkiej arenie świata,
aby wspólnym wysiłkiem i zdecydowaną postawą wzmacniać ogarniającą całą
ludzkość niezwyciężoną ideę pokoju i dążenie do pokojowego współżycia
wszystkich narodów świata.
Kręgosłupem takiego sojuszu wszystkich państw socjalistycznych jest
Związek radziecki – najstarszy na świecie kraj budownictwa socjalizmu i
najpotężniejsze państwo socjalistyczne.
Tak widzimy nasze miejsce w
światowym obozie socjalizmu i tak pojmujemy nasze bratnie przyjacielskie
stosunki ze Związkiem Radzieckim.
Wierzymy głęboko, że oparta na takich leninowskich zasadach przyjaźń
między Poszlaką a Związkiem Radzieckim będzie przyjaźnią prawdziwie
braterską, wywodzącą się z serca narodu, a nie tylko z oficjalnej
polityki partii i rządu.
Mogę was zapewnić, że zasady te znajdują coraz
pełniejsze zrozumienie i że zasady te podziela zarówno nasza partia, jak
i Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego.
Ostatnie spotkanie nasze z
delegacją KPZR pozwoliło towarzyszom radzieckim lepiej zorientować się w
sytuacji politycznej w Polsce.
Ostatnio otrzymaliśmy od I sekretarza KC
KPZR, towarzysza Chruszczowa, zapewnienie, że nie widzi on żadnych
przeszkód, aby nasze wzajemne stosunki partyjne i państwowe układały się
na zasadach wytkniętych przez VIII Plenum KC naszej partii.
Wszystkie konkretne sprawy, dotyczące naszych wewnętrznych spraw,
zostaną rozwiązane zgodnie ze stanowiskiem partii i rządu.
Tylko od
naszego uznania zależy, czy i na jaki okres niezbędni są w naszym kraju
radzieccy specjaliści i doradcy wojskowi.
Równocześnie uzyskaliśmy od towarzysza Chruszczowa zapewnienie, że
wojska radzieckie na terenie Polski w ciągu dwóch dni wrócą do swych
miejsc stacjonowania, w których przebywają na podstawie układów
międzynarodowych, w ramach paktu warszawskiego.
Wiąże się to ściśle z
obecnością wojsk radzieckich w Niemieckiej Republice Demokratycznej.
Dopóki istnieją bazy paktu atlantyckiego w Niemczech Zachodnich, dopóki
zbroi się tam nowy Wermacht i podszczuwa szowinizm i rewizjonizm
przeciwko naszym granicom – obecność Armii Radzieckiej w Niemczech jest
zgodna z naszą najwyższą racją stanu. Jest ona także zgodna z interesem
mas pracujących w NRD, przeciwko którym również wymierzone są zbrojenia i
pogróżki militarystycznych i odwetowych kół Niemiec Zachodnich.
W tej sytuacji z tym większą stanowczością powinniśmy dać opór
wszelkim próbom agitacji antyradzieckiej, podejmowanej przez siły
reakcyjne i antyludowe, wszelkim manewrom międzynarodowej reakcji, która
by pragnęła osłabić sojusz między naszymi bratnimi narodami.
Towarzysze! VIII Plenum KC naszej partii spotkało się z gorącym
przyjęciem klasy robotniczej i najszerszych mas ludowych. Na tysiącznych
zgromadzeniach w całym kraju robotnicy, inteligencja, studenci,
żołnierze i wszyscy ludzie pracy wyrazili swe uznanie i poparcie,
wyrazili swe zaufanie do nowego kierownictwa partii.
Nie ma nic ważniejszego dla nas, dla partii, dla jej kierownictwa nić
to zaufanie i poparcie. Nie ma nic ważniejszego dla narodu, dla
urzeczywistnienia jego pragnień i dążeń, jak ta jedność partii i ludu,
silna jak nigdy dotychczas.
W imieniu Komitetu Centralnego wyrażam najgorętsze podziękowania
robotnikom wielu zakładów przemysłowych, którzy w szlachetnym porywie
wyrazili gotowość do pracy w dodatkowych godzinach, a nawet do
rozpisania pożyczki państwowej, choć w tej chwili nie ma takiej
potrzeby, do dobrowolnych potrąceń z zarobków, aby pomóc władzy ludowej i
nowemu kierownictwu partii. Wyrażam podziękowanie studentom polskich
uczelni, którzy wykazali w tych dniach tyle entuzjazmu i ufności do
partii. Wyrażam podziękowanie żołnierzom i oficerom Wojska Polskiego,
którzy zamanifestowali swą wierność partii i rządowi i swe poparcie dla
wyników VIII Plenum.
Naród może całkowicie ufać swemu wojsku i jego dowództwu, które u nas
– jak wszędzie na świecie – w pełni i w całości jest podporządkowane
rządowi swojego kraju.
Towarzysze! Na fali olbrzymiej aktywności
politycznej mas, którą wyzwoliło VIII Plenum, tu i ówdzie dochodzą do
głosu siły wrogie socjalizmowi, wrogie sojuszowi polsko-radzieckiemu,
wrogie władzy ludowej, siły, które chcą wykrzywić, zahamować i cofnąć
socjalistyczną demokratyzację.
Towarzysze! Nie pozwólmy reakcyjnym podżegaczom i różnym chuliganom
stawać w poprzek naszej drogi. Wara im od czystego nurtu walki
socjalistycznych i patriotycznych sił narodu! Pędźcie przecz
prowokatorów i reakcyjnych krzykaczy! Władze państwowe ani na chwilę nie
będą tolerować jakiejkolwiek akcji wymierzonej w polską rację stanu i
przeciwko naszemu ustrojowi państwowemu.
Towarzysze! Czas nagli. Partia musi przystąpić do rozwiązywania
codziennych, trudnych spraw naszej gospodarki i życia państwowego. Czym
dzisiaj możecie pomóc kierownictwu partii i rządowi? Przede wszystkim
tym, że każdy stanie przy swym warsztacie na swoim posterunku i wzmożoną
pracą czy nauką wykaże swą wierność i oddanie naszej sprawie.
Dzisiaj zwracamy się do ludu pracującego Warszawy i całego kraju z
wezwaniem: dość wiecowania i manifestacji! Czas przejść do codziennej
pracy, ożywionej wiarą i świadomością, że partia zespolona z klasą
robotniczą i narodem poprowadzi Polskę po nowej drodze do socjalizmu.
Niech żyje nierozerwalna więź partii z klasą robotniczą i całym ludem pracującym!
Niech żyje socjalizm!
Niech żyje Polska ludowa!
Trybuna Ludu, 25 października 1956 roku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz